In de vorige post werd de vergelijking getrokken tussen de overgang van de Grote Conjuncties naar Lucht van het moment en dezelfde overgang van 800 jaar geleden. Toen net als nu, waren er hele snelle ontwikkelingen, veel internationale beweging, een verschuiving van de machtsbalans en innovaties op het gebied van kennis. Een climax in die verandering waren de invasies van de Mongolen, verenigd onder Djenghiz Khan, die als een woeste storm door heel Azië trokken en ook delen van Europa bezetten. Europa als het Avondland, het land van de materie (het Aarde-land ) kwam onder vuur te liggen van legers uit het Oosten, toen het tijdperk van Aarde eindigde en de Lucht-tijd begon.
Dat herhaalt zich nu, al zijn het niet direct legers uit het Oosten die aanstormen over de steppes maar een virus. Het virus is de climax in de overgang naar Lucht en het lijkt er inderdaad op dat het Westen zwaarder getroffen wordt dan het Oosten, Corona is het instrument dat de VS van de troon stoot en de ruimte vrij maakt maakt voor China, de nieuwe macht. Wat er nu gebeurt, is dus dezelfde cyclus die zich ontvouwt en dat is hoe dan ook zeer imposant. Maar we kunnen natuurlijk nog verder terug kijken, eens in de 800 jaar is er immers zo’n overgang en dat brengt ons naar het jaar 452 toen de GC’s ook, na een lange overgangstijd, definitief in de Lucht-tekens kwamen te staan. Dat is werkelijk verbluffend, want er gebeurde toen hetzelfde.
Atilla, de Gesel Gods
Natuurlijk weet ieder schoolkind dat er in deze tijd einde kwam aan het (West-)Romeinse Rijk, al bleef het oostelijke deel nog 1000 jaar bestaan. Maar over een verschuiving in de machtsbalans gesproken! De impuls die tot het einde van Rome leidde, kwam ook weer uit het Oosten. Dat is in feite nog verbluffender. Want weer afkomstig uit het hart van Azië, walsten de Hunnen over Europa heen. Het was Atilla de Hun, de Gesel Gods, die brandschattend door Europa trok. De aanstormende Hunnen dreven Germaanse stammen voor zich uit, die op hun beurt angstig vluchtend, het al verzwakte Romeinse Rijk binnen vielen. Onder die druk bezweek Rome uiteindelijk waardoor een hele nieuwe wereld ontstond. Hoe lang was Rome niet de grote, sterke bepalende macht geweest? Maar het is met wereldrijken net als met mensen, uiteindelijk zullen ze, hoe sterk ze nu ook lijken, de pijp aan Maarten geven.
Het rad van de geschiedenis, aangegeven door de cyclus van de Grote Conjuncties draait immers onverbiddelijk door. Dat geeft je een majestueus perspectief op de geschiedenis waardoor ook deze tijd en deze crisis kan worden geplaatst, begrepen en aanvaard. Maar natuurlijk kijkt geen enkele historicus meer op deze manier naar de geschiedenis, daarom zijn hun analyses niet altijd even helder en inspirerend. Ooit was dat anders en in dat verband is het intrigerend om te horen hoe sterk astrologie altijd gemeengoed was. Ook onder de Mongoolse stammen die 800 jaar geleden hele continenten onder de voet liepen.
Mongoolse astrologie
Zo gaat het verhaal dat er in Mongolië de geboorte van een groot man werd verwacht in 1186 toen er een samenstand was van zeven planeten in Weegschaal, dat was het geboortejaar van Djenghiz Khan. Dezelfde Djenghiz Khan zag in 1226, na een leven van grootse veroveringen “vijf planeten op een rij”’ staan en vreesde dat dat zijn einde aankondigde. De kern van die samenstand werd gevormd door de GC van 1226, de uiteindelijke overgang van de GC’s naar Lucht. Wat hij precies dacht of hoorde van zijn astrologen, valt moeilijk te achterhalen, maar het lijkt er op dat men zich van de betekenis van GC’s maar al te bewust was. En het klopte, de grote Kahn stierf het jaar daarop. Met die definitieve overgang naar Lucht, begon de acute spanning te verminderen en hadden ook de Mongolen, die de crisis in de overgangstijd initieerden, de wind niet meer in de zeilen. De rol van Djenghiz Khan was uitgespeeld omdat de geschiedenis hem niet meer nodig had.